De was en de plas

Even een anekdote om mee te beginnen. Mama, papa, jullie hebben zich er natuurlijk al lang op voorbereid dat ik onherkenbaar veranderd zal zijn wanneer ik naar België zal terugkeren ― geen mens blijft immers dezelfde wanneer die op vier maanden tijd zoveel levenservaring opdoet als een doorsnee Erasmusstudent. Maar er is nog meer, lieve ouders (en iedereen die het interesseren zou): geen idee of het ene wat met het andere te maken heeft, maar naast alle levenswijsheid ben ik intussen op korte tijd ook een tánd rijker geworden ― jawel, een wijsheidstand. Plots was die daar. Grappig hé? Naar alle waarschijnlijkheid komt er weldra zelfs nog een bij.

Tot zover dit intermezzo. Ik had het over levenservaring, en dat is meteen waarover het in dit bericht ook verder zal gaan. Ja, beste geïnteresseerde wereld, ik kook (met veel dank aan de beste kokkin sinds mensenheugenis, Melissa Farasyn) en was (met veel dank aan het wasrecept dat mijn mama me heeft meegegeven) sinds kort als een ervaren huismoedertje. Verse champignonroomsaus, witloof met kaas en hesp in de oven, spaghetti carbonara en zelfs een plaatselijke Bauernpfanne kennen geen geheimen meer voor me, evenmin als de werking van een eigenzinnige wasmachine of een obstinate droogkast. Tussendoor amuseer ik me bovendien met het bakken van een cake of het aannaaien van een lusje aan mijn keukenhanddoek. Je leest het goed: Erasmus heeft in slechts anderhalve maand tijd een waarlijk nieuw mens van me gemaakt.

Maar laten we eerlijk zijn met elkaar: koken en wassen, het is ook helemaal niet moeilijk. Koken ― of toch zeker het resultaat ervan ― is gewoon leuk en mislukt nooit, of toch bijna nooit (ik herinner me te donkerbruin geroosterde pijnboompitten, enkele weken geleden), en wassen, dat bestaat slechts uit kleren sorteren in kleuren en soorten en het juiste wasprogramma instellen. Bovendien stelt het Haus Merian ons meteen heel degelijk materiaal ter beschikking. De kookvuren zijn dik in orde, de oven is groot en werkt uitstekend, de wasmachines zijn zowaar van Miele^® en ten slotte levert ook de droogkast (meestal) flink werk. En wat te doen met onze natte kleren die we uiteraard ― ik zou mezelf geen dochter van mevrouw Van Goethem mogen noemen indien ik het wel deed – niét in de droogkast doen? Daarvoor is er een aparte droogruimte; de fijnste ruimte in het Haus Merian Salzburg, dat behoeft geen uitleg als je weet dat 125 mensen met 125 verschillende wasproducten en evenveel aroma’s hier hun kleren samen te drogen hangen.

Zo, alles in orde hier dus, en ik ga nog wat stofzuigen. Dag mama, en slaap maar op je beide oren, jij!